“Kijk daar!” roept Meneer Haring opeens en hij wijst naar de lagune. James, Julianna, Ozwald en Malle Marco rennen naar de andere kant van het dek.“Ooooh, het lijkt wel een gigantische Minifijn!” zegt Ozwald. Ze zien een reusachtig, grijs, walvisachtig dier dat enthousiast uit het water springt terwijl hij vrolijke, fluitende geluiden maakt. “Zo een groot wezen heb ik nog nooit gezien!” zegt Malle Marco. “En toch ziet hij er zo lief en herkenbaar uit,” zegt Jullianna terwijl ze ernaar zwaait “het lijkt wel een Megafijn”. Meneer Haring heeft de schoolboot aan de kade vastgemaakt en komt het dek opgelopen “Een Megafijn, goed gevonden, Julianna!” zegt hij.
“In de oude, Maretaanse geschriften staat wel wat geschreven over een groot, vriendelijk wezen dat in onze lagunes leeft. Hij zou drenkelingen hebben gered en rampen hebben voorkomen. Hij zou erg schuw zijn en zich zelden laten zien. Omdat niemand er ooit een gezien heeft, ging iedereen ervan uit dat het om een legende ging. Maar kijk, hij bestaat dus toch echt!” Hij klapt in zijn handen en ketst zijn enkels tegen elkaar wanneer hij dit vertelt. James heeft Meneer Haring nog nooit zo enthousiast gezien. Hij heeft een blozende glos op zijn – meestal bleke – wangen en zijn ogen sprankelen. “Ik kan niet wachten om het de Wijzenraad te vertellen!” zegt Meneer Haring.
De Wijzenraad is de wekelijkse bijeenkomst van de tien meest wijze mannen en vrouwen van Maretanië, de Ouderen noemt iedereen hen. Dit omdat ze allemaal ouder zijn dan 80 jaar en ze ontzettend veel van het leven in de lagunes kennen. Ze buigen zich over de grote mysteries van de eilanden, ze kennen elk wezen dat in en rond de lagunes leeft en ze weten altijd een antwoord op elk vraagstuk. Als je iets mispeutert hebt (iets heel ergs, zoals stelen of moorden) dan verschijn je voor de Wijzenraad en zij bepalen dan ook welke straf je krijgt. Hun dromen voorspellen de toekomst van Maretanië en elk kind dat in Maretanië geboren wordt, wordt gezegend door de Ouderen.
“Maar deze lijkt helemaal niet schuw,” zegt James. “Inderdaad,” zegt Meneer Haring. Net op dat ogenblik, springt de Megafijn over de schoolboot heen waardoor iedereen nat wordt en lacht. Vervolgens zwemt hij naar de zijkant van de boot, waar het gezelschap enthousiast klapt voor hun nieuwe, grote vriend. “Maar een redder is hij zeker!” De Megafijn maakt nog 2 schroefsalto’s en verdwijnt dan het water in, weg van de boot. “Daaag Megafijn,” roepen ze in koor.
“Wat een avontuur” zegt James opgewekt. “Inderdaad,” antwoord Meneer Haring “gelukkig dat hij er was om jullie uit het water krijgen. En gelukkig dat jij zo dapper was om Julianna te redden! Goed gedaan, maatje.” Meneer Haring trakteert James op een grote glimlach en een schouderklopje “Eind goed, al goed.” Hij loopt zijn kajuit in om handdoeken te halen zodat James en Julianna zich eindelijk droog kunnen deppen. “Zullen we dan nu de anderen ophalen en eindelijk naar school vertrekken?” vraagt hij. “Goede idee,” zegt Julianna. “Ooooh, ik kan niet wachten om dit iedereen te vertellen!” zegt Ozwald terwijl hij op en neer springt. “Dat dachten we al,” zeggen de anderen. Iedereen lacht en zet zich terug op zijn vast plek in de schoolboot. Ozwald en Malle Marco op het beneden dek. James en Julianna op het bovendek. “Ik zou toch nergens anders willen wonen,” zegt James. “En ik zou geen andere beste vriend willen hebben,” antwoord Julianna.
